<a fr-original-style="" href="http://nek.istanbul.edu.tr:4444/ekos/GAZETE/milliyet//milliyet_1933/milliyet_1933_nisan_/milliyet_1933_nisan_1_.pdf" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mehmet Selahattin, 1 Nisan 1933</a>Ahırından boşanmış birkaç yüz ineğin bir ağızdan böğürmesini andıran seslerle kaç sabahtır yatağımdan sıçrayarak uyanıyorum. Tekrar uyuyabilirsen uyu. İnekler böğürmekte devam ediyor. Kalkıp lambayı yakmaktan başka çare yok. Pencerenin önünde günün ağarmasını beklemek hoşuma gider amma böyle yarıda kesilmiş uykunun sersemliği üstümde olmamalı. Neyse, biraz sonra ortalık damla damla aydınlanmaya başlıyor ve ben başımı dışarı uzatıyorum. Dehşet! Öyle bir sis var ki bir adım ilerideki dişbudak ağacını bile göremiyorum. Tekrar penceremi kapayıp içeri çekildiğim zaman bakıyorum ki bütün ev halkı uyanık. Onlar da sis düdüklerinden uyanmışlar ve tabi benim gibi bir daha uyuyamamışlar.Uykumu başıma sıçrattıkları halde bu düdüklerden şikâyet etmek benim aklımdan geçmez. Ne yapsınlar vazife icabı. Taş çatlasa bağıracaklar! Göz gözü görmeyen denizin ortasında çarpışmalar olsa daha mı iyi?Nasrettin Hoca’nın yaptığı gibi çocuğu çeşmeye gönderirken şamarlamalı. Testiyi kırdıktan sonra dövmek ne fayda verir. Sis düdükleri de böyle. Kaza olmadan çığlığı koparıyorlar.Diyeceğim şu ki; mart ayında bir günümüz sissiz geçmedi. Bahar acaba yaklaştığını bize göstermemek için mi sislerin arkasına saklanarak geliyor? Korkarım ki ansızın karşımıza çıkıp bize sürpriz yapacak.Takvim yalan söylemiyorsa bugün martın 31’i. En fena görünen bir tahminle on beş gün sonra baharın içindeyiz. Evde sesi kısılmış bir kanaryam var. O bile bir haftadan beri ince ince ötmeye başladı. Hele kafesini açık havaya bıraktıkları gün keyfinden yerinde duramıyor.Dün kapının önünden bir zerzevatçı bağırarak geçiyordu:“Taze karnıbahar! Var taze karnıbaharlarım!”Bilirsiniz ya karnıbahar baharın müjdecilerinden sayılır. Satıcıyı evden çağırıp pazarlık ediyorlardı. Pazarlığın son sözünü duydum:“Sen bilirsin, vermezsen git!”Araya girmek istedim.“Ne satıyor bu adam?”“Karnıbahar.”“Dediğiniz fiyata razı olmuyor demek?”“Olmuyor.”Güldüm.“Yarı yarıya anlaşın.”“Nasıl?”“Karnıbaharı ikiye bölün. Karnı onun olsun, baharı siz alın.”***Vaktiyle rakı içen, “her iki manasıyla meşhur” bir şairimiz vardı. Rakısının şişeleri üzerine şu mısrayı yazdırmıştı:“İki zıkkımlanırım, bir satarım.”Sokaklarda çiçek satanlar bu şairden ilham almış olacaklar. Çiçekleri koklayıp koklayıp kendilerinden geçer gibi bağrışıyorlar:“Ne koku! Efendi ne koku bu! Hem kokluyoruz hem koklatıyoruz.”“İyi amma o kadar çok kokluyorsunuz ki müşteriler çiçeklerde koklanmadık yer bulamıyorlar.”***Geçen akşam bir aile toplantısında yaza dair konuşuyorduk. Yazdan bahis açılınca yazlık akla gelmesin olur mu? Birisi atıldı:“Ben Küçükçekmece’ye gideceğim.”Yaşlı bir hanım yüzünü buruşturdu.“Bilirim oralarını ben. Sivrisinek yuvasıdır.”Evin en genç kızı Suadiye de Suadiye diye tutturdu. Büyükada’nın yalnız bir isteklisi çıktı. Onu da çabuk vazgeçirdiler:“Susuzluktan kavrulursun ayol!”Bu sene ilk defa olarak bir yazlığa çıkmayı düşünenler arasında ben de olduğum için söze karıştım.“Beylerbeyi yahut Çengelköyü nasıl? Yakınlıkları da var İstanbul’a.”Meclisin en yaşlı hanımı atıldı:“Hay Allah senden razı olsun evladım! Gördün mü yazlığa gidilecek yeri? Âlâ Tomruksuyu, şerbet gibi hava.”Bilmeyenler sordu:“Tomruksuyu nerede?”“Çengelköyü’nde iki gözüm. Suların en şifalısı. Bir bardak su için bir kuzu ye!”Büyük hanım Çengelköyü’nü o kadar methetti ki bizimkileri kolayca kandırdı.Ömrümüz olurda ve bir mani çıkmazsa bu yaz şöyle birkaç ay için Çengelköyü’ne hava değiştirmeye gideceğiz. Kim bilir, hoşumuza giderse belki kışın da çengeli atıp kalırız!<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">*Mehmet Selahattin Güngör’ün yazılarındaki tüm ifadelerine katılmasak da anlamı ve anlatımı bozacak ya da değiştirecek herhangi bir değişiklik yapılmadı. Dönemin anlam dünyasına sadık kalındı. ‘İstanbul’da Nasıl Eğleniyorduk’un amaçlarından biri de, yazara hak ettiği değeri vererek İstanbul’un geçmişine dair zengin bilgiler içeren bu yazıları gün yüzüne çıkarmak.

İstanbul'da Nasıl Eğleniyorduk?

Bahar, geldiğini belli etmemek için mi sis arkasına saklanıyor?

Yazlığa Nereye Çıkmalı?

1990'lı yılların başından itibaren Atatürk Bulvarı'nın Cinnah Caddesi kesişimi gibi Ankara'nın kilit noktalarından birinde bulunan Metin Yurdanur'un Su Perilerinin Dansı heykeli, yaklaşık 20 yıldır büründüğü karanlık ve kuraklıktan sosyal medya temelli bir kampanya ile tekrar hayata dönmüştü. 2019'un sonlarında @ankaraapartmanlari, @ankaracimbizcisi ve @iyigundostusuleyman tarafından başlatılan #vanayıaçın kampanyası birkaç saat gibi kısa bir sürede yetkililerden karşılık görmüş ancak onarım süreci neredeyse iki yıl süren heykel, 17 Eylül 2021'deki açılışının ardından bu sefer başka gerekçelerle özgün formundan uzaklaştırılmıştı.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/10/6/1668898904702.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Su Perilerinin Dansı, 2019. Fotoğraf: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ankaraapartmanlari/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">@ankaraapartmanlari IG</a>Türkiye'nin heykelle imtihanı üzerine son yıllarda sıkça yazıldı. Bazı belediyeler arasında bir yarışa dönüşen kitsch heykel akımının örnekleri her ilde, neredeyse ilçe ilçe karşınıza çıkabilir. Dev bazlama, domates, karpuz, semaver, çatal ucunda köfte veya zeytin; Beypazarı'ndaki çifte havuçlar, Akşehir'deki Nasrettin Hoca gibi örnekleri birbirimize gösterip gülsek de, belediyeler bu gidişatı sorgulamaktan çok uzakta, bölgelerini tanıtmada iyi bir "hizmet" gerçekleştirdiklerini düşünüyorlar. Bir yanda bu sorun yatarken öte yanda halihazırda sağlam bir estetiğin ürünü olan heykellerin başlarından geçenler var. 1992'den beri Ankara için estetik bir simge olan Su Perilerinin Dansı&nbsp;heykeli, "imtihan"ı yaratan ve zorlaştıranlar olduğunun kanıtı.&nbsp;Kent için çalışan aktörlerin bir araya gelip kamuoyu yaratarak çabalamalarının sonuç verebileceği umutlarını yeşerten heykel, bugün giderilemeyen teknik sorunlar nedeniyle özgün tasarımından uzak bir halde.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">"Çankaya Belediyesi’nden temasa geçtiğimiz üst düzey yöneticiler heykeli onarma konusunda niyetlerini tekrar tekrar dile getirmiş olsalar da şu güne kadar gerek heykeli o haliyle kabul eden Ankaralıların, gerekse heykele o müdahaleyi reva gören yöneticilerin ortak tavrıyla Su Perileri’nin dans edemeyişi son 50 yılın Ankara'sının bir özeti haline geldi: Çok güzel olabilecekken hoyratça kırılıp dökülmüş ve buna da kimse karşı çıkmamış."</blockquote>Not: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ankaraapartmanlari/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">@ankaraapartmanlari</a> kampanya ve takip eden sürecin detaylarını Lavarla için yazdı, <a fr-original-style="" href="https://www.lavarla.com/su-perilerinin-yeniden-dans-etme-ihtimali-uzerine/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a>.

Aposto Ankara

Birer sosyal medya hesabı olmanın ötesinde, bir araya gelerek kent için değişim yaratmayı hedefleyen @ankaraapartmanlari, @ankaracimbizcisi ve @iyigundostusuleyman, nam-ı diğer "fedailer", kamuoyu yaratarak Su Perilerinin Dansı heykelinin yerine dönmesinde etkili olmuşlardı. Ancak teknik sorunların layıkıyla çözülememesi nedeniyle çabalar sonuçsuz kaldı.

Su Perilerinin dans edememesi üzerine, yeniden 

Cübbenin içinde ben de vardım!-Masalarınızı evvelden temin ediniz-Kuklalarda-Sanki bizim de kuklalardan farkımız ne?-Smokinli bebekler viskilerini içiyor-Yeşil Noel ağacı altında<h4 fr-original-style="text-align: right;" style="text-align: right; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Mehmet Selahattin,&nbsp;<a fr-original-style="" href="http://nek.istanbul.edu.tr:4444/ekos/GAZETE/milliyet//milliyet_1930/milliyet_1930_kanunuevvel_/milliyet_1930_kanunuevvel_27_.pdf" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">27 Aralık 1930</a></h4>Bütün Beyoğlu ak sakallı bir bebeğin şerefine taze çam dalları ve fenerlerle donandı. Adına Noel denilen bu ucube, mağazaların camekanından fakir ve sefih İstanbul’u camdan gözleriyle seyrederken binlerce kişi bu mevhum bebeğin karşısında gülerek, eğlenerek sabahı buldular.Burada hatırıma bir fıkra geldi. Nasrettin Hoca bir gün mahalle kahvesinde anlatmış:“Bu sabah evden çıkarken karı bizim cübbeyi teker meker merdivenlerden aşağı yuvarladı!”“Aman hocam nasıl olur? Hiç cübbe ses çıkarır mı?” diyenlere şu cevabı vermiş:“Uzatmayın işte, cübbenin içinde ben de vardım!”Şimdi ben de&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://apos.to/i/eglence-kumbarada-baslar-9" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">tasarruf haftasının</a> ertesinde gelen bu Noel gecesinin keselere dokunan tarafını parmağıma dolayacağım amma ne yapayım ki işin içinde ben de vardım!Saat altıdan sonra Tünel ile Taksim arasındaki geniş caddenin yaya kaldırımları bir insan nehri halindeydi. Fakat bu nehrin muayyen bir istikameti olmadığı için olduğu yerde kabarıp köpürdüğü, kabına sığamayarak sağa sola taştığı görülüyordu.Bence&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://read.apos.to/i/eglence-kumbarada-baslar-9#satyoruuumm-saaattm" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">vitrin müsabakasını</a> bitirmek için çok acele ettiler. Birkaç gün daha beklenseydi Noel münasebetiyle mağazalarını süsleyenler için de çok daha zarif vitrinler bulmak mümkün olacaktı. Hemen bütün dükkanlar oyuncaklarla doldurulmuştu. Bunlar arasında başlarını sallayan keçiler, böğüren buzağılar, suda yüzen ördekler, raylar üzerinde dolaşan trenler ve daha neler neler yoktu. Galatasaray’dan itibaren bütün sokak başları tutulmuştu. Cadde üstündeki pastane, birahane ve benzeri yerlerde oturacak bir sandalye bulmak mümkün değildi. Kaç günden beri gazetelerin ilan sütunlarında “Masalarınızı evvelden tedarik ediniz!”, “Noel gecesi için yerlerinizi temin ediniz!”.Böyle bir ihtiyatkarlığa sahiden lüzum varmış. Bereket versin ki biz sadece görüp geçeceğiz. Esasen “zevk onun ibretle seyretme yerinden izlenmesindedir.” Yalnız böyle bir ibretle seyretme yerini nerede bulmalı?Hah işte bir çalgılı gazino! Kapısının üstünde kırmızı bir değirmen, durmadan dönüyor. Sözüm ona Paris’in meşhur Mulen Ruj’u havalanıp İstanbul’a gelmiş. Yalnız bu dönen değirmen aynı zamanda öğütmek kuvvetine de sahip mi? Onu biraz sonra anlayacağız.Dar bir koridordan geçerek içeri girdik. Sahneye uzakça bir yer seçerek oturduk. Burada yerlerinizi evvelden tedarik ediniz demeye lüzum yok. Çünkü yerlerin yarısından fazlası boş.Sahnede kadınlı erkekli bir grup Kafkas dansları yapıyorlar. Birkaç arşın sıçrayıp yine olduğu yere düşmekten ibaret olan bu dansları çok hoş bulup alkışlayanlar var. Muzika gürültü fakat monoton bir hava çalıyor. Locacıklarda muhabbet gırla gidiyor.Burada daha fazla duramadım. Dışarı çıkarken baktım biri arkamdan sesleniyor:“Böyle erkenden nereye?”“Hiç.” dedim. “Biraz dolaşacağım.”“Gel beraber kuklalara gidelim.”“Haydi öyle olsun.”Tepebaşı’na doğru yürüdük. Beyoğlu coşkun bir neşe içinde Noel Baba’yı karşılamaya hazırlanıyor. Yalnız ara yerde ne olmuşsa bu tomurcukları üzerinde duran filiz renkli mini mini çamlara olmuş. Arkadaşım oralarda değil. Çamları gösterirken gülümsedi:“Beyoğlu yeşilleniyor.”Dedim ki:“Bu ağaçları böyle gördükçe ben de utancımdan kızarıyorum.”“Adam sen de aldırma! Senede bir defadan ne olur?”“İyi amma bir çam ağacı elli senede meydana gelir.”Asri Sinema’nın kapısı önündeyiz. Pikoli Tiyatrosu’nun kuklalarını görebilmek için kalabalığı yarıp da içeri girmek lazım. Bunun pek kolay bir şey olmadığını ilk göğüslemede anladık. Hele gişenin önündekiler tenhaladı da yavaş yavaş sokulabildik. Fiyatlar da oldukça hatırı sayılır derecede. Sahneye yakın koltuklar 150 kuruş. Kukla da sinema gibi geriden seyredilmez ki!Biraz sonra perde açıldı. Otuz kadar kukla başlarını eğerek seyircileri selamladılar. Bunlar içinde öyle maskara şeyler var ki insan sadece yüzlerine bakmakla gülmekten kırılıyor. Ya o mimikleri, ya o kaş göz oynatıp bir taraflarına dokunulmuş gibi acayip acayip sesler çıkarmaları… Yanımda oturanlardan biri merakını bir türlü zapt edemiyor;“Bunların hepsini bir kişi mi oynatıyor acaba?”“Suratları da bir tuhaf canım!”Bir aralık kuklalardan biri karnından aldığı bir bıçak yarasıyla vefat etti. Aman katilin firarını, öteki arkadaşlarının feryat ve figanını seyredip dinlemeli. Bu kuklaların nasıl oynatıldığı akla erer şey değil vesselam! Bütün uzuvların ayrı ayrı hareket etmesi; mesela dudakların kıvrılışı, gözlerin süzülüşü, başların eğilip kalkışı, dayak atanla dayak yiyenin tıpkı birer insan gibi birbirlerine kaş çatıp hiddet edişleri insanı çileden çıkaracak kadar hoş.Kuklaların rolü bitince sahneden çekildiler. Kuklacılar alkışlar arasında göründü. Arkadaşımın hafif tertip feylesofluğu tuttu:“Sanki biz insanların da kukladan farkı ne? Dünya sahnesinde uzun ve kısa bir rolümüz var. Bu rol bitince gözlerimizi kapayıp geldiğimiz yere gidiyoruz.”Ben ilave ettim:“Yalnız bizim ipimiz ayrı ayrı kimselerin elinde değil. Bir tek kuklacının elinde oynuyoruz.”Gece yarısı başlamıştı. Sokaklar Noel şerefine içebildiği kadar içmiş sarhoşlarla doluydu. Noel ağaçlarıyla süslenmiş camekanlar içinde smokinli bebekler viskilerini içiyordu. Otomobiller <a fr-original-style="" href="https://read.apos.to/i/tram-tram-ruzgar-gibi-7" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kürklere bürünmüş</a> mont kadınlarını yine yeni eğlence yerlerine taşıyordu. Sabahın çiğ aydınlığı Beyoğlu’nu işte böyle dallarına binbir renkte fanuslar asılı yeşil Noel ağacı altında yorgun, mecalsiz ve kesesi boşalmış buldu. Yaşasın Noel!<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">*Mehmet Selahattin Güngör’ün yazılarındaki bazı kelimelerin yerine, okumayı kolaylaştırmak için günümüzdeki karşılıkları yazıldı. Selahattin’in tüm ifadelerine katılmasak da anlamı ve anlatımı bozacak ya da değiştirecek herhangi bir değişiklik yapılmadı. Dönemin anlam dünyasına sadık kalındı. ‘İstanbul’da Nasıl Eğleniyorduk’un amaçlarından biri de, yazara hak ettiği değeri vererek İstanbul’un geçmişine dair çok zengin bilgiler içeren bu yazıları gün yüzüne çıkarmak.

Adına Noel denilen bu ucube, camdan gözleriyle İstanbul sefihlerini seyrederken ötede…

Noel ağacı altında yorgun, kesesi boşalmış sabahı edenler vardı

<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">10, 9, 8, … , 3, 2, 1</h3>Batılılaşmanın en önemli değişim alanlarından biri de eğlence hayatıydı. Eğlence hayatının dönüşümüyle modernleşmeye bir adım daha yaklaşılacağı düşünülüyordu. Karşıt görüşlülere <a fr-original-style="" href="https://silo.tips/download/cumhuryet-dnemnn-ilginlik-geces-yilbai-elenceler-ve-eletrler-mer-obuz" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">göre</a> ise bu hayranlık sadece Avrupa’nın medeniyetine duyulan bir alaka değil, sanatına, diline ve hatta dinine karşı da duyuluyor, bu özeniş matem için kola siyah bant bağlamaktan Noel Baba için çam kesip mum yakmaya kadar uzanıyordu. Konuya lüks ve israf çerçevesinden de bakan bu kesimlerle Mehmet Selahattin’in Noel’i ucubeye benzetmesi ve çam ağacı kesilmesini eleştirmesini benzer bakış açıları olarak değerlendirmek mümkün. Gerçi yazarımız özeleştirisini bir Nasrettin Hoca fıkrasıyla yapmaktan da geri kalmamış.Aslında Osmanlı döneminde sadece Hıristiyanlarca kutlanan Noel’e ilk kez <a fr-original-style="" href="http://gokhanakcura.blogspot.com/2009_12_27_archive.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">1829 yılında</a> ilgi duyulur. O yılbaşında İstanbul’daki İngiliz elçisinin Haliç’teki bir gemide verdiği baloya Osmanlı devlet adamları da katılır. 1856’da ise Sultan Abdülmecid Fransız elçisinin düzenlediği yılbaşı balosuna katılır, dans edenleri seyreder. Cumhuriyet dönemine gelindiğinde 1925 yılının sonunda Miladi Takvim’in kabul edilmesiyle birlikte yılbaşı kutlamaları batılılaşma ve modernleşmenin yanı sıra eğlence hayatının da ayrılmaz bir parçası haline gelmeye başlar. İlk resmi kutlama 1926 yılında yapılır. Yılbaşının cuma gününe denk gelmesi de büyük kutlamalar yapılmasında etkili olur. Elektrikler ilk defa o gece geceyarısı bir dakikalığına kapatılır. Işıkların bu şekilde kapatılması Mütareke Dönemi’nde İstanbul’da yılbaşı kutlaması yapan işgal kuvvetlerinde görülmüştür.&nbsp;Yılbaşı kutlanması yaygınlaştıkça eğlence mekanlarının günler öncesinden hazırlıklara başlaması, gazetelere reklam vermesi, o güne özel indirimler, programlar ve çekilişler yapılması da âdet haline gelir.Yazarımızın yazısında bahsettiği 1930’daki yılbaşı kutlamaları sonrasında <a fr-original-style="" href="http://nek.istanbul.edu.tr:4444/ekos/GAZETE/son%20posta/son%20posta_1931/son%20posta_1931_kanunusani_/son%20posta_1931_kanunusani_2_.pdf" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Son Posta</a> gazetesi, seneden seneye yılbaşının benimsendiğini, insanların İsa’nın doğumunu değil, yeni bir yıla girmeyi kutladığını söylüyordu. Beyoğlu, o yılbaşı gecesi ekonomik buhrana rağmen dolup taşmıştı. Şişli ve Topkapı’da yaşayan iki farklı kişiye belki aynı lokantada değil ama aynı kaldırımda rastlanabiliyordu. Sanki bütün İstanbul, Taksim ile Galatasaray arasındaydı. Saat 10’dan sonra kalabalık sokaklardan çekilmiş, “bu çoşkun insan nehri” barlara, lokantalara, gazinolara doluşmaya başlamıştı.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/1/1640603343754.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="3.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="http://nek.istanbul.edu.tr:4444/ekos/GAZETE/vakit/vakit_1931/vakit_1931_kanunusani_,/vakit_1931_kanunusani_1_.pdf" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Vakit gazetesi, 1 Ocak 1931</a>Yılbaşının hemen ertesi günü ise Vakit gazetesinde yukarıdaki haber çıkar. Fransız bir kahin ile bir Çingene’nin 1931 yılı için bulundukları kehanetlere yer verilir.

Nasrettin Hoca ile ilgili hikayeler